tekst

Mediaproducten om te lezen.

Micro fiction march writing challenge

Inspired by my friend Ian, I wanted to take part in this challenge to write a piece of fiction every day. These texts are based on prompts, made up by Challenge Initiator and former teacher Oliver Davies. He explains the rules of the challenge in this article.

Read mine here!

buurmensen

Terwijl ik thuis wacht op mijn pakketje, is het enige wat ik ontvang een email: “We hebben je gemist!” “Nogal wiedes als je niet aanbelt”, betrap ik mezelf te denken terwijl ik weet dat onderbetaalde bezorgers ook maar hun taak in een onmogelijk tijdbestek proberen uit te voeren. Bovendien zat ik niet actief en exclusief te wachten. Ik zat te rommelen, zoals ik had gedaan als er niet een nieuwe internet-router naar mij onderweg was. Niets verloren dus, wel een wandeling naar de overbuurman rijker. Een man die ik maar al te goed ken van zijn werkzaamheden die ik zelf niet doe: het schilderen van zijn kozijnen, het uitmesten van zijn dakgoot, het wassen van zijn auto en het vegen van zijn stoep. Zo ken ik hem al jaren, en zal nu voor het eerst een stem bij hem kunnen plaatsen. Hij zal mij kennen als die knul van 2 hoog die altijd roerloos naar me uit zijn raam staart.
“Ik kom mijn pakketje ophalen, voor nummer 18.” “Ja, welk nummer?” “18”. Overbuurman puzzelt met een stapel dozen, terwijl ik zenuwachtig twijfel of ik wel vriendelijk overkwam. “Zo, hebben ze de hele straat hier afgeleverd?” Hijg ik in een poging de spanning te breken. “Ja die gozer belt aan en flikkert alles zo naar binnen. Je mag er nog meer meenemen hoor, haha!” roept Overbuurman, die zich (terecht) van geen spanning bewust was. Ik lach te hard en steek met mijn pakketje de straat weer over. De overheid probeert al jaren de eenzaamheid te bestrijden met reclamecampagnes die ons eraan herinneren dat we onze buren als mensen horen te behandelen. Uiteindelijk verbroedert er niks zoals een gezamenlijke vijand. Dan was de privatisering van de postbezorgers toch nog ergens goed voor.

spoilers

Ik ben een filmfanaat, maar een fijn gesprek over films is soms moeilijk te voeren. Veel mensen zijn geobsedeerd met spoilers. Het idee dat je een onverwachte twist van een nieuwe film niet hoort te verklappen, wil ik nog respecteren, maar ik mag van sommigen niet eens praten over een mooie scene uit een film van 10 jaar geleden. Steeds meer mensen sluiten zich aan bij Seinfeld’s Frank Costanza, die schreeuwde “I like to go in fresh!”

Ik like soms ook to go in fresh, maar het stoort mij niet als mensen plotpunten uit films verklappen voordat ik ze heb gezien. Mijn kijkgedrag hoeft niet ieder gesprek, of ieder enthousiasme van de gesprekspartner dood te slaan. Ik stel iedere persoon die met passie over kunst tegen mij praat gerust; geen zorgen, alsjeblieft, verklap het maar!

De avond van kerst kreeg ik hartverscheurend nieuws. Mijn Oom Piet was overleden. Zijn broertje – mijn vader – vertelt het over de telefoon. Weinig ervaring met verlies, begin ik te janken zodra mijn vader van de lijn verdwijnt. Het nieuws voelt onverwacht. Maar met terugwerkende kracht had iedereen de noodkreet herkend, tevergeefs. In de eeuwige woorden van een economiedocent over de recessie van 2008: Achteraf kijk je een koe in d’r reet.

In 2016 ging ik met mijn broer, mijn vader en Oom Piet naar The Revenant. Twee paar broers naar een stoere mannenfilm. Spoiler alert: diep in die film word je als kijker op het verkeerde been gezet, de held lijkt dood. Ik trapte in deze waan. Mijn Oom Piet leunde voor het eerst in 2 uur naar me toe en fluisterde “Let op, hij is niet dood, hij knalt ‘m zo neer.” De voorspelling speelde zich voor mijn ogen uit, wat het alleen maar mooier maakte. Ik ervaarde het niet als bederving, maar als verrijking van het kijkplezier. Een voordeel van samen kijken.

Ook als ik een film nog wil zien, koester ik de interactie met mensen die erover willen praten. Wat heb je aan het kijken van een film, als je er niet samen vrijuit over kan lullen?

Nu mis ik mijn oom. In zijn lege appartement vonden we de DVD van The Revenant, die was het herkijken waard. Ook als je alle wendingen al kent.

Als je het onverwachte ziet aankomen, kijk je soms toch met andere ogen.

fatale fan

Voor mijn verjaardag vorig jaar kreeg ik een boek van mijn broer, van A.L. Snijders. Misschien wel mijn favoriete schrijver, onder meer omdat ik de meeste verhalen van hem wel uit krijg. Ik lees niet graag snel, dus ik was pas halverwege toen Snijders, gestorven in het harnas, op zijn toetsenbord gevonden werd. Zijn boek heb ik even niet meer opengedaan.

Een aantal jaren daarvoor ging ik met mijn partner naar een expositie van het leven van David Bowie. Zij is al jaren groot fan en ik besloot tijdens dit bezoek ook fan te zijn. Twee dagen later overleed de icoon.

Oudejaarsavond 2020, brak het nieuws dat hiphopartiest MF DOOM al een paar maanden overleden was. Vlak nadat ik met trots online deelde wat een alternatieveling ik ben, omdat ik tot de 0,5% luisteraars van DOOM behoorde, wat mijn status als interessante, doch onzekere jongen deed groeien. Deze egoïstische gedachten probeer ik zo snel mogelijk los te laten. Het jaar daarop behoorde ik tot de top 1% luisteraars, gezakt in de peiling dus. Dit minder belangrijke nieuws deelde ik met mijn broer, tevens mede-superfan. Alhoewel ik zijn Spotify Wrapped niet heb gezien.

Geconfronteerd met sterfelijkheid, bekruipen mij meer egocentrische gedachten. Het begint mij te dagen dat ik misschien wel de fatale fan ben. Al hebben deze talentvolle mensen miljoenen fans, ik voel me wekenlang schuldig. Drie grote namen, overleden onder mijn toezien en aanzien. Ik moet toegeven dat het de mensen zijn geweest die overleden, niet de namen.

Buiten deze drie heb ik me nooit veel hoeven te bekommeren om de dood van anderen. Er valt zelfs iets voor te zeggen dat ik de echte mensen niet eens ken. In mijn directe omgeving leven de meeste mensen nog, wat moet betekenen dat ik mijn rouw aan het opsparen ben voor later in mijn leven, want de dood hoort er bij.

Tenzij ikzelf als eerste ga, dan hoop ik stiekem – en zelfzuchtig – dat ook mijn naam voortbestaat. Maar dit zijn confronterende gedachtes die ik weer lekker voor me uit kan schuiven tot de volgende grote naam haar mens verliest.

bewijs

Ik wil mijn rijbewijs halen, dat schijnt tegenwoordig steeds moeilijker te gaan, zoals men dat zegt over veel dingen. Er moet een gezondheidscheck gedaan worden, vanwege mijn ondergemiddelde gezondheid. Mij wordt verteld dat dit moet bij een onafhankelijke dokter (in tegenstelling tot al die afhankelijke dokters blijkbaar), gespecialiseerd in keuring van rijgeschiktheid. Na een lange busrit door onontdekte woonwijken kom ik aan bij wat lijkt op een buurthuis. Ik druk op de deurbel en word verwelkomd door vriendelijke mensen. De wachtkamer zit vol ouderen, de een oogt geschikter om achter het stuur te zitten dan de ander. Maar ik ben geen expert.

Achter een glazen deur zitten enkele dames te breien, ogenschijnlijk niet bewust van elkaars aanwezigheid. Uit de gang naast me hoor ik Spaanse techno, mijn eerste contact met dit genre. Ik vraag me af of er een cursus DJ’en of dansen gaande is voor ouderen, maar weet niet aan wie ik dit kan vragen. Ook weet ik niet of dit drie afzonderlijke activiteitenbegeleiders zijn, of allemaal dezelfde instelling. Misschien ter bevordering van de mobiliteit van ouderen. Zelf kan ik niet breien, DJ’en of dansen. Al zeker geen Spaans. Nog een reden niet te oordelen, en dat doe ik al niet graag. Ik kan wel redelijk poolen, er staan tafels aan het einde van de gang. Niet vandaag.

Ik word naar binnen geroepen omdat de volgende patiënt nog niet aanwezig is. De dokter herhaalt wat ik al beantwoord heb in een vragenlijst. Ik leg uit wat mijn gebreken zijn, hij is niet bekend met mijn kwaal. Na een korte inspectie om vast te stellen wat ik al aan het CBR heb verteld, mag ik de dokter contant betalen en vertelt hij mij dat ik wel mag gaan rijden. Dit is mooi, aangezien ik al veel lessen heb gehad. De dokter blijkt er naast te zitten, het CBR beslist dat de keuring nutteloos was. Ik moet alsnog langs hun kantoor voor een medische rijtest. Het schijnt tegenwoordig steeds moeilijker te zijn

dieren rijk

Sinds enkele maanden wandel ik regelmatig, op aanraden van een professional. Medewandelaars in het park lijken dit om verschillende redenen te doen. Sommigen sportiever dan anderen, sommigen met een kinderwagen.

Wandelend door het park passeer ik meerdere keren een mevrouw met een verrekijker, tuurend naar de boomtoppen. Ik kan niet zien waar ze naar kijkt, maar durf haar concentratie niet te breken met mijn nieuwsgierigheid. Daarnaast weet ik zelf weinig van vogels en zou mezelf verassen, mocht ik ze spotten.

Na nog een rondje te lopen rust ik uit op een bankje. De vrouw heeft nu een metgezel, ook uitgerust met verrekijker. Deze mevrouw groet mij wel even, en loopt wat zoekend rond tussen het ver-kijken. Ze laten mijn aanwezigheid links liggen als ze samen iets zien fladderen. Ik zie het wederom niet.

Ik bedenk me dat de relatie van de vogelspotters tot mij sterke overeenkomsten heeft met de omgang van rondwaggelende vogels die mij even aankijken voor ze zich weer richten op hun vogelzaken. Een derde vrouw voegt zich tot het gezelschap. Geen verrekijker, wel een hond. Daadkrachtiger dan ik, roept ze meteen “een specht zeker?” De spotters schudden hun hoofden, maar ik kan niet verstaan om wat voor vogel het wel gaat. Ik houd mijn nieuwsgierigheid weer tot mezelf en zie de situatie ontplooien.

Het hondenbaasje loopt enthousiast en nieuwsgierig mee. Maar haar aandacht verslapt, ze maakte een fotootje met haar telefoon en loopt verder. Het baasje heeft niet de concentratie om zich bij het vogelspotgezelschap te scharen. Ze paste als een blije hond in het gezelschap van 2 stille vogels.

Ik vraag me af wat voor dier ik in deze situatie zou zijn. Waarschijnlijk een boom.

Dr Justice beweegt helmel en aarde

Verslag van albumrelease. Lees hier het artikel.

vpro.nl

in de ban van Bhagwan

research / tekst

Landingspagina voor documentaire De Nieuwe Mens uit 1984.

vpro.nl/bhagwan